«Elveda Midon! Kimse ölümsüz değildir; Herakles bile öldü!»

Ölümün kaçınılmaz olduğuna ve bu nedenle yaşamın tadını çıkarmak gerektiğine ilişkin bir örnek de, Nikomedeia’daki (İzmit) “9. döğüşünde amphitiyatroda ölen” Apollonios adındaki bir gladyatörün mezar taşıdır:

«Oyna, gül, ey yolcu, bil ki senin de ölmen gerekecek!».

Eski Yunan ve Romalılardaki çok yaygın bir diğer düşünceye göre de, ölen bir kişi yarıtanrı (heros) mertebesine ulaşarak tanrıların arasına katılıyordu. Bu nedenle, birçok mezar taşında özellikle zamansız ölen kişiler heros diye nitelendirilmekteydi. Ama Roma imparatorları ya da diğer bazı önemli kimseler öldükten sonra Tanrı (Theos ya da Divus) ilan ediliyor ve onlar adına bazı tapınma törenleri düzenleniyordu.

Diğer bir düşünceye göre de, genç yaşta ölen kimseler tanrıların arasına karışarak ölümsüzlüğe ulaşıyorlardı. Bu nedenle, genç ölenlerin aslında tanrıların sevdikleri insanlar olduklarına inanılmaktaydı. Örneğin, Homeros’un Odysseia destanında Argos kralı Oikles, Zeus ve Apollon tarafından çok sevilen bir kimsedir ve bu nedenle genç yaşta ölür.

Aslında «Tanrıların sevdiği kişi genç ölür» sözü ünlü Atinalı oyun yazarı Menandros’a aitti.  Menandros bu sözü Monostichoi (Birer Dizelik Düşünceler) adlı yapıtında kullanılmıştı. Yüzyıllar boyu dilden dile dolaşan bu söz, genç yaşta ölen kimselerin mezar şiirlerinde sıklılkla kullanılmıştı. O kadar ki, bu söylemin Latince çevirisi Roma’da ele geçen bir mezar yazıtında da yer almıştı:

Quem di amaverunt, haec moritur infas.

Öte yandan, Kepsut’da (Hadrianoutherai) ele geçen bir başka Grekçe mezar taşında da aynı dizeyi görmekteyiz. Asklepiades ile Artemis adlı anne-babanın, genç yaşta ölen oğulları Meidias için yazdırdıkları mezar şiiri şöyle bitmektedir:

Kimilerine göre de, yaşam insanlara tanrılar tarafından açılan bir kredi idi ve bunun bir vadesi vardı ve günü geldiğinde borcun ödenmesi gerekiyordu. Alaşehir’de bulunup Manisa Müzesi’ne taşınan bir mezar şiiri bu düşünceyi yansıtan iyi bir örnektir:

 H. Malay